Criebels

Als er iets in overvloed is in Gaza, is het honger. Het doet pijn als ik zie hoe uitgemergeld de kinderen in Gaza zijn. Tenminste de kinderen die nog leven en niet al zijn doodgebombardeerd of doodgeschoten bij de uitgiftepunten van het schaarse voedsel. Al bijna twee jaar moeten ongeveer twee miljoen Gazanen heen en weer trekken om zoveel mogelijk buiten het schootsveld van bommen, granaten en kogels te blijven. Inmiddels twee miljoen min zestigduizend natuurlijk. 

Sinds donderdagavond 3 juli is Nederland binnenkort miljoenen extra criminelen rijker. ‘The 4th of July’ is in Amerika ‘Independence Day’, ‘de derde juli’ zal in Nederland bekend blijven staan als de ‘Dag van de Crimineel’.

‘Nothing more than an imaginary story in our minds’

Toen ik net was overgestapt van het ‘harde’ bedrijfsleven naar het ‘softe’ onderwijs, verbaasde ik me over de aanhoudende klacht van werkdruk door het onderwijzend personeel. Hoe kun je klagen over werkdruk als je ruim tien weken vakantie per jaar hebt en je per uur voor de klas, bijna de helft erbij krijgt voor voorbereiding en nazorg?

Mijn ouders zijn al lang geleden overleden. Ik ben al langer wees dan dat ik ooit onvolwassen kind was. Toch kan ik me nog goed de verhalen herinneren van de oorlog. Mijn ouders waren twintig toen die begon. Allebei net begonnen met studeren en vol hoop maar ook angst voor de toekomst. Ze kenden elkaar toen nog niet maar dachten hetzelfde over veel dingen. Geen van beiden tekende de loyaliteitsverklaring en moesten dus stoppen met hun studie. Mijn moeder had het zwaar in Rotterdam maar liep geen gevaar voor tewerkstelling in Duitsland. Niet Joods, dus ook daar geen gevaar. Ze hielp mee met het verspreiden met illegale blaadjes. Verzet? In elk geval dapper.

Sinds vorig jaar Joost Klein werd gediskwalificeerd van deelname aan het Eurosongfestival, volg ik dit spektakel enigszins vanaf de verre zijlijn. Dit jaar had ik mij zelfs voorgenomen om de finale op TV te kijken. Ondanks de enorme herrie, een lichtshow die oudjaar ver overtrof en het meerendeel liedjes die zelfs nooit een ééndagsvlieg zouden kunnen worden, ben ik in slaap gevallen. Zo rond de eindtelling en uitslag werd ik wakker, blij dat ik mijn tijd nuttig had besteed. 

Hier heerst alleen maar onrecht

Het was op de zevende dag na zijn overlijden dat de wereld afscheid nam van een groot man.

Wie luistert naar alle geluiden in de wereld, moet bang zijn. Wie luistert naar de politici uit Amerika, uit Europa, uit China en uit het oosten moet op z’n minst zeer bezorgd zijn. Wie enig historisch besef heeft, moet bezorgd zijn. De parallel met vijfentachtig jaar geleden is beangstigend.

Op de dag dat Pieter Omtzigt afscheid neemt van de landelijke politiek, horen we dat er ruim honderdzeventig miljoen wordt bezuinigd op de meest kwetsbare leerlingen in het middelbare onderwijs. 

Hoelang accepteren we het nog?

Gisteren was het weer zover. Hulpverleners in Gaza werden in de val gelokt en koelbloedig vermoord. “Er zouden heel misschien wel eens Hamas strijders in het busje kunnen hebben gezeten.” Ja, en heel misschien zat Sinterklaas er wel in. My ass, dit was moord met voorbedachte rade. Netanyahu wil geen vrede! Hoe vaak heb ik dit al geschreven, hoe vaak heeft Israel al bewezen dat vrede geen wens is. Alleen van de mensen die zich wel druk maken over de gijzelaars.

“Laat ze een atoombom gooien en ons afmaken.”