Als er iets in overvloed is in Gaza, is het honger. Het doet pijn als ik zie hoe uitgemergeld de kinderen in Gaza zijn. Tenminste de kinderen die nog leven en niet al zijn doodgebombardeerd of doodgeschoten bij de uitgiftepunten van het schaarse voedsel. Al bijna twee jaar moeten ongeveer twee miljoen Gazanen heen en weer trekken om zoveel mogelijk buiten het schootsveld van bommen, granaten en kogels te blijven. Inmiddels twee miljoen min zestigduizend natuurlijk.
De overbleven Gazanen worden nu langzaam vermoord. Uithongeren is kennelijk goedkoper en efficiënter dan bombarderen. De uitgehongerde kinderen lijken verdraaid veel op de overlevenden van Auschwitz destijds. Ik vraag me weleens af wat humaner is, een snelle dood in de gaskamer of een langzame dood door uithongering.
Natuurlijk weet ik dat ik nu direct voor antisemiet wordt uitgemaakt. Onterecht, ik heb niets tegen Joden, wel tegen Netanyahu en zijn regering en alle Israëlieten die hem steunen. Ik ben wel blij dat ik niet Joods ben. Ik zou me kapot schamen voor de genocide die nu uit naam van het Joodse volk plaatsvindt. Inmiddels zijn voor- en tegenstander het er wel over eens dat Israel genocide pleegt. En ja, ik realiseer me dat Hamas deze strijd is begonnen. Maar ik realiseer me ook dat Hamas niet zomaar is ontstaan. Daar zit een hele moeilijke geschiedenis achter, waar we het nu niet over gaan hebben. Zoek maar op als je het niet weet en kijk iets verder terug dan alleen vanaf WOII.
Aan de grens van Gaza staan meer dan zeshonderd vrachtwagens met voeding, medicijnen en andere hulpgoederen. Israel laat ze niet door. Slechts vijfentwintig per dag. Dat is iets meer dan 1 honderdduizendste vrachtwagenlading per Gazaan. En als die al vol zouden zitten met zakken meel, is dat is nog geen 45 gram meel per inwoner. Minder dan een half pistoletje van AH. Als je er tenminste aan kunt komen. Eerst moet je door een soort spervuur van kogels van Israëlische scherpschutters die schijnbaar voor de lol met scherp schieten op die uitgehongerde Gazanen, die zodoende elke dag hun leven wagen voor een handjevol meel.
Hulpinstanties zoals Artsen zonder Grenzen, zien dat de soldaten elke dag proberen een ander lichaamsdeel tot doel maken. Een soort prijsschieten op de kermis. Vandaag schieten ze allemaal op armen, morgen op benen en overmorgen op het kruis. Ik vraag me af of de scherpschutters ook high-fiven als ze weer een hopeloze, uitgehongerde jongeman hebben neergeschoten. Artsen zonder Middelen moeten proberen hun woede te overwinnen om de neergeschoten Gazanen te helpen. Tenminste, hen die nog leven en bovendien zonder middelen. Inmiddels zijn er al meer dan duizend Gazanen vermoord bij het uitdelen van het zeer schaarse voedsel. Waarom? Gaat uithongeren toch te langzaam?
Dit soort oorlogsmisdaden en sadisme wordt wereldwijd veroordeeld, behalve als Israël het doet, met als excuus antisemitisme en de holocaust. Dat was inderdaad verschrikkelijk, maar inmiddels wordt de wereld er door gegijzeld. Israel lijkt op grond daarvan alle mensenrechten en het oorlogsrecht te mogen overtreden en voor het oog van de wereld genocide plegen. Amerika, lees Trump, is nog steeds halfdronken van de brief die Netanyahu aan de commissie voor Nobelprijzen schreef en publiekelijk overhandigde aan meneer de president. Geen kwaad woord over Israël dus. Voor China is het de ver-van-mijn-bed show en Rusland is te druk met eigen expansie in Oekraïne. De rest van het midden-oosten is bang van Israel of laat de buurman het karweitje opknappen. Europa staat als een jochie in korte broek te kijken zonder iets te zeggen of te doen. Ik schaam me inmiddels diep voor mijn paspoort.
Reactie plaatsen
Reacties