Laten we het niet hebben over Rotterdam dat gisteren werd geteisterd door tuig. En daar bedoel ik niet de demonstranten mee. Dat die anders denken dan ik, is prima. Nee, ik bedoel het tuig dat zich helemaal niet druk maakt over de corona maatregelen, dat alleen maar komt om rotzooi te trappen, politie te tarten, politieauto’s in de fik steken en om te plunderen. Daar gaan we het dus niet over hebben.

Roosje heeft de strijd verloren. Vandaag is ze rustig ingeslapen, zonder pijn en in het bijzijn van haar man, lees ik. Het is alsof ik een stomp in mijn maag krijg. Nog maar pas schreef ik over haar enorme levenslust en haar positieve houding. Ze was zo gelukkig met haar man en zoontje. Die liefde heeft haar lang op de been gehouden.

Dat er iets moet gebeuren is volgens mij wel duidelijk voor iedereen. Als we zo doorgaan, eten we onze planeet in nog enkele generaties op en is het klaar met ons. Klaar in die zin, dat het (zoute) water het land weer terugneemt, dat drinkwater zwaar bevochten moet worden en dat de temperatuur de ‘gevestigde orde der natuur’ drastisch zal veranderen. Minder ruimte voor de mens, minder middelen voor de mens, dus ook dat zal wel een behoorlijke en vooral oneerlijke knokpartij worden. Armen armer en sneller dood en enkele rijken te rijk voor woorden met uitstapjes naar de ruimte. Weg van het volk.