Waar gaan we naar toe?

De wereld is zwart-wit, of liever gezegd, het leven is zwart-wit. De afgelopen week stond bol van verschillende emoties. Van opperst plezier tot diep verdriet. Dinsdag op het werk een breed en goed georganiseerd ‘Circulair Festival’ voor alle medewerkers en studenten. Leuk, gezellig en zeer leerzaam. Vrijdag was de finale van de ‘Skills’, een landelijke wedstrijd voor MBO-studenten. Het hele jaar zijn al vele studenten in het hele land bezig met voorrondes. Afgelopen vrijdag was dan de finale in de Amsterdamse RAI. Niet alleen de finalisten van zo’n vijftig opleidingen waren daar, bijna vierduizend collega studenten van het mbo, maar ook van de middelbare school, waren daar om ze aan te moedigen en om inspiratie op te doen voor een vervolgopleiding. Fantastische sfeer, prachtige finale werkstukken, maar vooral gepassioneerde studenten die voor de titel en de gouden plak streden.

Afgelopen vrijdag hebben we het dieptepunt van de internationale betrekkingen meegemaakt. Was ik al geen fan van Trump en Vance, ik koester nu een stevige afkeer van deze narcist en zijn hulpje. Niet alleen denkt hij, zonder de betrokken partijen, wel even de oorlog in Oekraïne te beëindigen door een deal te sluiten met zijn idool Putin, hij eist van Oekraïne, met terugwerkende kracht, een tegenprestatie van meer dan anderhalf keer de steun die de USA heeft gegeven aan Oekraïne. Chantage van een New Yorkse makelaar, die niet alleen denkt dat hij de goddelijke macht heeft om alles met een deal te kunnen regelen, maar die tevens zijn eigen IK vele malen belangrijker vindt dan het wel en wee van de wereld. Hij is bereid om met gefactcheckte leugens, een president, die wel vecht voor zijn land, af te blaffen ten overstaan van de hele wereld en om die als een schooljongen met een slecht rapport naar huis te sturen. Niet alleen, maar samen met zijn hulpje in ‘zijn’ eigen kantoor, de oval office. Knap hoor.