Meestal is 20 mei een zonnige dag. De zomer kijkt al een beetje om de hoek en er zijn meer kleuren groen dan ik me van vorig jaar kan herinneren. Misschien nog wel even een vestje aan, maar de buitenlucht lonkt en de tuin kijkt je verleidelijk aan. Ik word wakker van de eerste piepjes van de dag.
Vandaag zal ik dat nog vaak horen. Toch draai ik me nog even om, nog even genieten van de warmte en de laatste flarden van een mooie droom. Het is weekend en dus geen wekker die me roept om aan de slag te gaan. Beetje uitslapen maar dan toch snel al wel benieuwd wie die vroege vogels zijn met hun lieve wensen. Gelukkig ken ik nog voldoende mensen die mij een mooie verjaardag wensen. Een enkeling noemt daarbij het getal dat bij dit jaar hoort en dat is toch weer even schrikken. Als het zo hard zwart op wit staat, moet het wel waar zijn, ook al voel ik me nog zoveel jonger. De spiegel liegt echter niet en ook al denkt mijn hoofd nog zoveel jaren terug, het buikje, de steeds minder wordende grijze haren en het blijvende maatje extra, vertellen mij dat ik een comfortabel leven leid en heb geleid, maar dat de tweede helft al weer even geleden is ingegaan.
Zoals aan het eind van elk kalenderjaar een terugblik komt van het journaal, zo kijk ik ook op deze dag terug wat er met mij en mijn wereld is gebeurd. Zijn we er nog allemaal of hebben enkelen het toneel verlaten? Op deze leeftijd is het bijna onvermijdelijk dat de club steeds kleiner wordt. Die gedachten waren zo’n tien jaar geleden nog helemaal niet aan de orde. Toen was de wereld nog oneindig. Die luxe is er niet meer, dus rest ons het dagelijks genieten met dromen die misschien wel altijd dromen blijven, maar wat al lang geen probleem meer is. Met een milde glimlach droom je voor de volgende generatie.
Dan ineens gaat de bel. Mijn beste vriend staat met zijn vrouw voor de deur. Welkome gasten en mijn nog jonge dochter luistert graag naar zijn verhalen over ons in vroegere tijden. Zeker als het gaat over zaken die ik haar ontraad of verbied. Als hij dan vertelt hoe wij destijds ook alle wetten hebben verkend, opgerekt en overtreden, zie ik aan haar glimlach dat zij een echte dochter van haar vader is. En stiekem ben ik apetrots, maar met dezelfde zorgen die mijn ouders waarschijnlijk hebben gehad.
Ondertussen loopt Facebook vol met felicitaties van binnenlandse en buitenlandse vrienden. Korte en lange berichten, berichten in het Nederlands, Engels, Spaans en zelfs berichten van onbekenden. Natuurlijk weet iedereen dat al die vrienden niet de dagen aftellen om mij of iemand anders te feliciteren. Je krijgt een berichtje als een van je Facebook vrienden jarig is. Maar toch bepaal je zelf of je wel of geen felicitatie stuurt. Dus, geholpen of niet, ik voel me hartstikke jarig.
Sinds anderhalve maand hebben we een nieuw restaurant in ons dorp. Geen snackbar, geen ster, gewoon lekker er tussenin. Wat is een betere gelegenheid dan vandaag om het met z’n drietjes uit te proberen? De kwaliteit blijkt prima te zijn, de mensen gastvrij en bovendien lekker dichtbij huis.
Dan mag het een verjaardag zijn waarbij het getal niet meer klopt met het gevoel, waarbij dromen te weinig tijd hebben om nog te realiseren en je gefeliciteerd wordt door onbekenden op social media, het was wel heerlijk weer, met mooi gezelschap in de tuin en heerlijk gegeten met mijn dames. Zo wil ik wel elke dag jarig zijn.
Reactie plaatsen
Reacties