Aan het woord is Mathieu Segers, hoogleraar Europese geschiedenis aan de universiteit van Maastricht in mijn favoriete zondagmiddag programma ‘Buitenhof’ van vorige week. Onlangs schreef hij een essay in de Groene Amsterdammer over het Nederlands beleid van de afgelopen jaren dat zich laat kenmerken door te reageren op gevolgen zonder te kijken naar de onderliggende oorzaken. Terwijl de oorzaken niet veranderen, veranderen de gevolgen continue. Dat zorgt dus voor een grillig beleid, m.n. gericht op het reageren op de gevolgen van gevolgen en het voorkomen van imagoschade.
Segers noemt de drie grote crises van de afgelopen jaren: de eurocrisis, de migratiecrisis en de recente corona pandemie. Daar waar Angela Merkel haar beleid consequent baseerde op oorspronkelijke menselijke waarden waar ook haar partij op stoelde, stuurde onze regering op de gevolgen van hun handelen voor ?, Ja voor wie of wat eigenlijk? Voor het land? Voor de partij of voor hun eigen positie?
Step Vaessen, al zo’n vijfentwintig jaar (buitenlands) correspondent, waarvan de laatste jaren voor Al Jazeera, kijkt als een soort van buitenstaander naar ons land. Zij verbaast zich, net als het buitenland, over de volgzaamheid van het Nederlandse volk. Niet alleen wordt Rutte met behoorlijke overmacht herkozen, hij mag er bijna een jaar over doen om een kabinet te reproduceren tot een kopie van het zelfde clubje dat naar huis is gestuurd. Geen wonder dat we niet echt meer serieus genomen worden.
En afgelopen dinsdag was het dan zover, ze waren eruit, de laatste puntjes waren op de i gezet: er is een regeerakkoord. “Het heeft te lang geduurd,” horen wij onze beoogde nieuwe premier zeggen. Nieuw in die zin dat er een ander getalletje achter zijn naam komt ‘Rutte IV’. Te lang, zegt hij. Ja vriend, daar was je zelf bij, nog sterker, je bent zelf de belangrijkste oorzaak. Maar zoals Step Vaessen al constateerde, is dat onderwerp al weer vergeten. Volgzaam accepteren we dat we meer dan een jaar lang een crisis hebben laten leiden door een demissionair kabinet. En ja, ik weet wel dat ze op het corona dossier missionair waren, maar dat dossier heeft de hele maatschappij beïnvloed.
Maar veel langer dan vijf minuten is er niet gesproken over deze belachelijke termijn. Volgzaam dus en we gaan weer over tot het theaterstuk waarvan we allemaal het script kennen. Schandelijk noemt de oppositie het. ‘Het kabinet dat naar huis is gestuurd, komt gewoon weer terug. Een klap in het gezicht van al die gedupeerden.’ Maar een paar uur later wordt Rutte gewoon tot formateur benoemd door diezelfde Tweede Kamer. Het regeerakkoord was al lang goedgekeurd door de vier beoogde regeringsfracties (met nog steeds een meerderheid), dus de discussie in de Kamer was een theaterstuk waar alle parlementariërs in meespeelden en waarvan ze allemaal het einde al kende.
Mijn trouwe lezers kennen mijn ideeën over een herinrichting van ons democratisch bestel, waarbij we echte volksvertegenwoordigers terug krijgen (lees het hier). Een andere discussie maar helaas weer pijnlijk geïllustreerd in dit theaterstuk.
Het Nederlands beleid laat zich kenmerken door het reageren op gevolgen, gaf Mathieu Segers al aan. In dit geval is er gereageerd op het negatieve sentiment naar de bestaande club op basis van het recente verleden (o.a. toeslagenaffaire, Pieter Omtzigt, etc.), naar de belachelijke (in)formatietermijn, het kwakkelende coronabeleid, de onderlinge ruzies en de schoffering van Pieter. De oplossing is het uitdelen van cadeautjes ter waarde van vijfenzeventig miljard (!). Uw en mijn geld om een geschonden blazoen weer op te krikken. En ja, als je toch weer een meerderheidskabinet hebt, dus fractiediscipline, dan kun je elkaar allerlei cadeautjes toeschuiven. Een paar miljard aan de oppositie voor de vorm en die is in de Kamer daardoor slechts pro forma opgewonden. Over nieuw elan ga ik het al helemaal niet eens meer hebben. We dronken een glas, we deden een plas en alles bleef zoals het was………..
Blijf gezond, blijf binnen, maar vooral, blijf kritisch!
Reactie plaatsen
Reacties