Vandaag 132 mensen overleden aan Corona en 1316 nieuwe ‘gevallen’. Iets minder mensen op de IC. Elke dag opnieuw worden de statistieken aangevuld met nieuwe cijfers. We horen het aan en gaan in de meeste gevallen weer verder met wat we aan het doen waren. We raken gewend aan de cijfers.
Maar die cijfers staan voor mensen, voor levens, voor vaders en moeders. Ik betrap me er op dat ik ook inmiddels haast emotieloos de cijfers aanhoor. Oké, vandaag iets minder op de IC. Prima. Maar toch nog ruim boven de honderd doden. Niet: ruim boven de honderd mensen, of ruim boven de honderd vaders en moeders. Nee, het zijn inmiddels emotieloze doden. Tenminste voor het grootste deel van het volk. Maar elk individueel geval is een mens, een vader of moeder die overlijdt. Natuurlijk zijn het vaak mensen ‘van alledag’. Dus mensen die al ergens in de wachtrij stonden van pierlala met de zeis. Maar dat maakt het niet minder persoonlijk. En dat geldt overigens niet voor iedereen die door corona wordt gekaapt.
Onlangs hoorde ik van iemand met wie ik druk aan het zoomen was, dat zijn schoonmoeder was opgenomen. Geen jonkvrouw meer, dus op respectabele leeftijd. Maar toch, geen cijfer maar een moeder en schoonmoeder. Geen contact meer mogelijk. Zij lag, zoals zovelen in afzondering. Nog geen twee dagen later hoorde ik dat zij was overleden. Er was geen contact meer geweest, geen afscheid, geen laatste woorden. Zo wil je niet dat de zeis toeslaat. Al die jaren is zij moeder geweest, heeft zij haar kinderen opgevoed, getroost en geholpen als het nodig was. Zij was erbij als haar kinderen een diploma behaalde, een nieuwe baan kregen of als er een scheiding of nog erger was. Een moeder (en een vader) behoren je ijkpunt te zijn, je normenpallet. Als die belangrijke persoon in je leven overlijdt, wil je erbij zijn, wil je afscheid kunnen nemen, wil je kunnen huilen terwijl zij zegt dat het goed is, dat het mooi is geweest en dat ze er klaar voor is. Zodat jij rust hebt.
Dat is misschien wel het meest kwaadaardige van corona. Het laat ons geen waardig einde, het ontneemt alle mogelijkheid van afscheid, gedeeld verdriet en van troost.
Misschien is het de Paasgedachte, maar misschien ook gewoon de pijn die ik zag bij mensen die een dierbare hebben verloren. Helaas is het in deze tijd vaak niet mogelijk het daadwerkelijke einde samen te beleven. Zorg daarom dat je contact houdt, dat je af en toe een berichtje stuurt hoe het met je gaat, hoe groot de paaseieren zijn of hoe het met de kinderen gaat. Zij zitten er op te wachten en jij vindt het achteraf heel jammer als je het niet hebt gedaan.
Fijne paasdagen!
Blijf thuis, blijf rustig en blijf gezond. Morgen weer een dag.
Reactie plaatsen
Reacties